Ο Νίκος Παπακόγκος γεννήθηκε στις 12 του Φλεβάρη το 1918 στο Παχτούρι Τρικάλων και εκτελέστηκε στις 27 του Απρίλη 1947 στη θέση Σπίτια της Μεσοχώρας. Όταν εκτελέστηκε ήταν μόλις 29 χρονών και πατέρας 4 παιδιών.
Συνελήφθηκε μετά από προδοσία ντόπιων συμπατριωτών μας από τη Μεσοχώρα, στην προσπάθειά του να περάσει τον Αχελώο ποταμό και να μεταβεί στη γενέτειρά του, στο Παχτούρι για περισσότερη ασφάλεια, καταδιωκόμενος από το παρακράτος της τότε Δεξιάς. Δολοφονήθηκε από τους παρακρατικούς της ομάδας που είχε σαν επικεφαλής τον διαβόητο Γαλάνη.
Ο Νίκος ήταν ποιητής, τελειόφοιτος της Νομικής και αγωνιστής της εθνικής αντίστασης και του ΕΑΜ. Συμμετείχε στον τιτάνιο τότε αγώνα του ελληνικού λαού για να απαλλαχτεί από τους Ιταλούς και Γερμανούς κατακτητές μέσα από τις γραμμές του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ και του ΚΚΕ. Υπήρξε διαφωτιστής του ΕΑΜ και του ΚΚΕ στην περιοχή μας και βοήθησε σε μεγάλο βαθμό για το λιγότερο αιματοκύλισμα στα χωριά μας τα ταραγμένα εκείνα χρόνια της κατοχής και του εμφυλίου. Ήταν άνθρωπος πράος, μορφωμένος, ανιδιοτελής, ευαίσθητος, ανοιχτό και ερευνητικό μυαλό, ανθρώπινος και πάνω απ’ όλα αγνός πατριώτης. Παιδί πολύτεκνης οικογένειας, του παππά και δάσκαλου του Παχτουρίου Παπακόγκου, εντάχτηκε από μικρός στο λαϊκό κίνημα της πατρίδας μας για να ξημερώσουν καλύτερες μέρες για την Ελλάδα και τον λαό της.
Την περίοδο εκείνη οργίαζε το παρακράτος της δεξιάς, καθοδηγούμενο ανοιχτά και απρόκλητα από Αμερικάνους και Άγγλους και μαινόταν ο εμφύλιος πόλεμος.
Ο Νίκος ο Παπακόγκος ήταν αυτός που έδωσε στον καπετάνιο του ΕΛΑΣ, Άρη Βελουχιώτη, στη Μεσοχώρα, την επίσημη αποκήρυξή του από το κόμμα και το σχετικό απόκκομα του Ριζοσπάστη, 1 – 2 μέρες πριν το τραγικό του τέλος στη Μεσούντα της Άρτας στις 16 Ιούνη του 1945. Εκεί, λοιπόν στην κοινή συνάντηση στη Μεσοχώρα Άρη Βελουχιώτη και Νίκου Παπακόγκου και αφού ο δεύτερος του εγχείρησε την αποκήρυξη από το κόμμα, ο θρυλικός πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ του είπε προφητικά τα παρακάτω λόγια: « Κάτσε, Νίκο εσύ, και κάνε καθοδήγηση στα έλατα της Πίνδου, και ο Σούρλας σφάζει, δολοφονεί και αλωνίζει ανενόχλητος στον κάμπο της Θεσσαλίας τον απλό λαό».
Πράγματι σοφά και προφητικά το λόγια του θρυλικού πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ, τόσο για τον ίδιο, αλλά και για τον Νίκο Παπακόγκο. Ο Άρης σε λίγες ώρες μετά από τη στιχομυθία του με τον Παπακόγκο, βρήκε τραγικό τέλος στη Μεσούντα και σχεδόν μετά από δυο χρόνια το ίδιο τραγικό τέλος είχε στην ίδια ακριβώς περιοχή και ο νεαρός συμπατριώτης μας ποιητής Νίκος Παπακόγκος. Ο νεαρός συμπατριώτης μας ποιητής βρήκε τραγικό τέλος στα περήφανα βουνά μας που τόσο αγάπησε και ύμνησε με την πένα του.
Υπήρξε τραγικό θύμα στην αδιάκοπη αλυσίδα τόσων και τόσων αγνών αγωνιστών και ανιδιοτελών πατριωτών στην αέναη ηρωική ιστορία και τον αγώνα για να αποχτήσει η πατρίδα μας και ο λαός της προκοπή, ελευθερία, εθνική ανεξαρτησία και κυρίως εθνική ταυτότητα. Ο Νίκος δολοφονήθηκε από τους Αμερικάνους, τους Άγγλους και βεβαίως βεβαίως από τους ντόπιους, εσαεί και αιωνίως, ξενόδουλους και υποταχτικούς τους, που δυστυχώς ορίζουν τις τύχες της χώρας μας. Και βέβαια ζητούμενο ήταν και είναι εδώ και 200 τουλάχιστον χρόνια η άλλη πορεία, ο άλλος δρόμος, για να βρουν επιτέλους δικαίωση τα όνειρα και ποταμοί αίματος που έχυσαν χιλιάδες αγωνιστές για κοινωνική δικαιοσύνη, ελευθερία και εθνική ανεξαρτησία. Για να πάψει επιτέλους η Ελλάδα να είναι άθλιο προτεκτοράτο ξένων και ντόπιων συμφερόντων. Συμφέροντα πέρα, μακριά, πάνω και έξω από τις ανάγκες του ελληνικού λαού.
Καρανάσιος Στέλιος
