Διαβάστε ένα συγκινητικό κείμενο που λάβαμε απο τον ξενιτεμένο συγχωριανό μας Περικλή Τσάκαλο, με αφορμή το πρόσφατο πρωτοχρονιάτικο οδοιπορικό στον Αετό:
Την παραμονή της πρωτοχρονιάς, κοίταζα ένα video στο site “ΑΕΤΟΣ ΑΣΠΡΟΠΟΤΑΜΟΥ” χάρη στη σύγχρονη τεχνολογία και την ευγενή και γενναία πρωτοβουλία του προέδρου του ομωνύμου Συλλόγου, Παντελή Γ. Τσάκαλου μαζί με την εξίσου ευγενή, εθελοντική προσφορά του Ηλία Ανέστη Κουτσογιάννη, όπου έκαναν το ξαφνικό «Αστραπή» οδοιπορικό κι ανέβηκαν στο χωριό και τραγούδησαν τα κάλαντα και τον Άη Βασίλη μέσ’ το καταχείμωνο, στους λιγοστούς χειμωνιάτικους στυλοβάτες του χωριού. Προσωπικά, παρακολουθώντας το video αισθάνθηκα και δοκίμασα μια ιδιαίτερη οικειότητα και ζεστασιά βλέποντας τους ανθρώπους, αυτούς που μεγαλώσαμε μαζί στα παιδικά μας χρόνια, τα φτωχά εκείνα δύσκολα χρόνια, μια σπάνια αίσθηση και ανακούφιση, τις μέρες αυτές ξαναζώντας έστω και ηλεκτρονικά τέτοιες συγκινητικές στιγμές.
Παρακολουθώντας την κάμερα όπως προχωρούσαν, βλέποντας την πλακόστρωτη άδεια, ερημική πλατεία, την εκκλησία με το καμπαναριό, τα λίγα σπίτια μετα κλειστά παράθυρα και αμπαρωμένες πόρτες, πιο ψηλά απάνω από το χωριό, χιονισμένα δυο θεόρατα βουνά, ο Σταυρός και η Τούρλα, να στέκονται αγέρωχα, σαν πάνοπλοι γίγαντες, και σου δίνουν την εντύπωση, ότι είναι εκεί αιώνιοι φύλακες, μην τολμήσει κανένας βέβηλος και διαταράξει την ειρήνη και την ησυχία του χωριού κάτω.
Ακολουθώντας την οδοιπορία απόλαυσα μέσω του video όλη τη διαδρομή, διασχίζοντας ανάμεσα από τις χαράδρες τις χιονισμένες βουνοπλαγιές, τα δέντρα, τα ελάτια, τις οξιές, τις λάκκες, τις ολόγυμνες από κάθε βλάστηση ραχούλες, μόνο σκεπασμένες με το χιόνι, έχουν μια άλλη ιδιαίτερη αισθητική χάρη, τη μαγεία που σου εμπνέει η φύση τον χειμώνα είναι άλλου είδους.
Συνεχίζοντας το οδοιπορικό ανάμεσα από διάφορα άλλα ερημικά σχεδόν άδεια χωριά, βλέπεις μερικά ζώα εδώ κι εκεί, καμιά κατσίκα, καμιά αγελάδα, κάνα σκυλί, καμιά γριούλα στο κονάκι της μπροστά σε κάποια αυλόπορτα,προχωρωντας περνάνε από γιοφύρια, διάφορα καινουργιόχτιστα τούνελ, όπου σκίζοντας την κοιλιά του βουνού συντομεύουν τις αποστάσεις κι έτσι κάνουν την διάβαση πιο άνετη φτάνοντας στο μέγα έργο της ορεινής Πίνδου, το φράγμα της ΔΕΗ, όπου, ποιος ξέρει πότε θα γεμίσει νερό να γίνει η λίμνη που οπωσδήποτε θα αλλάξει την ιδιομορφία της περιοχής, από φυσικής και αισθητικής όψης, ίσως και οικολογικής.
Πιστεύω, προσωπικά, θα είναι ωφέλιμη και θετική τέτοια αλλαγή. Καθώς το οδοιπορικό συνεχίζεται πλάτη – πλάτη στον Αχελώο, ετούτο το μυθικό ποτάμι, όπου τώρα λόγω του χειμώνα είναι λίγο παραφουσκωμένα τα νερά του και ο απόηχος του βογγητού του βούισμα τέτοιο ώστε να νομίζεις πως είναι ακόμη πληγωμένος και βαριά θυμωμένος που έχασε στην πάλη του με τον Ηρακλή, πώς θα κέρδιζε την καρδιά της Δειάνηρας (την κέρδισε ο Ηρακλής).
Ειλικρινά το ομολογώ ετούτο το video με ενθουσίασε πάρα πολύ. Απόλαυσα κάθε στιγμή τη χιονισμένη Κωστηλάτα, το Καπροβούνι, τον Αηλιά στο Παχτούρι, μου ξύπνησαν παλιές μου θύμισες όταν μικρό παιδί τα έβλεπα τους χειμώνες πρωί και βράδυ. Ολόκληρη αυτή η φύση, τα βουνά, το ποτάμι, τα χωριά, τα δέντρα, οι ράχες έχουν και πολύ ιδιαίτερη ομορφιά σε κάθε διαφορετική εποχή. Αλλιώς όταν είναι χιονισμένα το χειμώνα, όλο χαμόγελα, πράσινα τα πάντα τη λουλουδιασμένη άνοιξη. Αλλιώς με την κάψα του ήλιου τα καλοκαίρια. Ακόμα και εκείνη η φθινοπωρινή, γαλήνια ήρεμη κίτρινη άγονη αλλαγή έχει τη δική της ομορφιά.
Δεν ξέρω ποια άλλη χώρα σ’ αυτό τον πλανήτη έχει ετούτο το θείο χάρισμα να έχει τέσσερις ξεχωριστές εποχές, όπου η καθεμιά να προσφέρει τη δικιά της ιδιαίτερη μαγευτική ομορφιά.
Καθώς παρακολουθούσα ετούτο το video μια μικρή σπίθα ξεπήδησε σαν προσάναμα στη μνήμη μου κι έδωσε φως στη φλόγα που με οδήγησε σε μια άλλη εποχή. Τότες που δεν υπήρχε ούτε αυτοκινητόδρομος, ούτε φράγμα, ούτε τούνελ, μόνο πέτρινα σπίτια με πέτρινες πλάκες για σκεπές, μόνο μονοπάτια και σοκάκια και καλύβες και φτέρες και πλατανόφυλλα. Οι γυναίκες τότε τα έκαναν όλα απ’ την αρχή ως το τέλος. Οι γιαγιάδες έκαναν τις μαμές για τα μωρά, οι άνθρωποι είχαν μάθει να ζούνε έτσι και δεν περίμεναν τίποτα από κανέναν. Ξύπναγαν το πρωί, κάνανε το σταυρό τους και μια ψιθυριστή προσευχή στη χάρη της την Αγία η τον προστάτη Αγιο του χωριού, πάντοτε στην Μεγάλη Κυρά την Παναγιά. Άντρες, γυναίκες αυτό έκαναν.
Όταν ήρθε η κατοχή κι η πείνα, ο πυρετός, η ελονοσία που τους θέριζε, ευτυχώς είχαν μερικές κατσίκες και τους έσωσε το γάλα τους, εκείνες οι λίγες που κρυφά τις κράτησαν απ’ τη λαίλαπα του νόμου του Μεταξά. Μικρό παιδί θυμάμαι έφυγαν απ’ το χωριό ο πατέρας μου ο Γιώργο Νίκος, ο Λία Νίκος, ο Λία Καυκιάς, ο Βασίλης Σπύρος, κι άλλοι πήγαν στον κάμπο στα στάχυα έλεγαν δούλεψαν μεσ’ το λιοπύρι, που δεν ήταν και τόσο μαθημένοι, ορεσίβιοι βλέπεις, και φορτώθηκαν σιτάρι για τον κόπο τους για να το φέρουν στο χωριό τους έπαιρνε δυο μέρες ταξίδι. Για να έρθουν έπρεπε να κοιμηθούν στο χάνι του Αντώνη στην Παλιοκαρυά, κι από κει να ανέβουν το φοβερό βουνό τη ράχη της Γκρόπας όπου μερικοί έχασαν τη ζωή τους παλιότερα, με ένα άλλο ακόμα σταθμό στο χάνι του Σήμη πριν από το Βαθύρεμα για να ξαποστάσουν λίγο, να φάνε καμιά ζεστή φασολάδα και έτσι να συνεχίσουν το μαρτυρικό Γολγοθά με το βαρύ φορτίο στις πλάτες και να φτάσουν στο χωριό όπου τους περίμενε μια πολυμελής οικογένεια. Εκεί όλοι είχαν από τρία μέχρι πέντε έξι παιδιά, πάμπτωχοι αλλά πιστοί στην παράδοση και στο καθήκον της ελληνικής φυλής, εφ όσον με τα δυο τους ατσάλινα, ακούραστα χέρια και πόδια κι ένα πονεμένο αλλά άτρωτο κορμί, είχαν ξελακώσει κάθε σπιθαμή γόνιμης γής απ’ το Γραβιά στις Μηλιές, στο Φτελιά από τις Λάκκες στού Κουτσοχέρι, στα Βάτα μέχρι τη Σκάλα κι από την άλλη μεριά από τά Φτελιάδια στα Πετράλωνα εκεί οπου έγινε τώρα το Φράγμα.
Τότε πού τα ζούσα και τα έβλεπα σαν μικρό παιδί δεν μούκανε καμμιά εντύπωση, αργότερα πού γνώρισα αλλιώς τη ζωή η μάλλον πολλές ζωές αναπολώ και σκέφτομαι και με πιάνει ίλιγγος και εξ ίσου θαυμασμός για τους ανθρώπους εκείνους οι οποίοι έσκυβαν τα κεφάλια τους και χωρίς κανένα παράπονο, η κάποια μομφή στη μοίρα τους προχωρούσαν μπροστά με τέτοια ατσαλιένια θέληση και πίστη κατανικώντας κάθε εμπόδιο και αντιξοότητες πού τους έφερνε η ζωή. Αργότερα απόκτησαν ο καθένας από ένα βόδι και το ζευγάρωναν με του γείτονα η του συγγενή του για να οργώσουν τα χωράφια, καθένας επίσης είχε κι από ένα μουλάρι μερικοί ένα υπομονετικό ακούραστο πάντοτε, γαιδουράκι. Τό βόδι πού είχε ο πατέρας μου τον λέγανε Κοκκίνη και το μουλάρι Μπέτσκιος. Θυμούμαι ένα χαρακτηριστικό γεγονός όταν γύρισαν οι άντρες από τον κάμπο η μάνα μου με κάτι αλοιφές θεράπευε μια πληγή στη πλάτη του πατέρα μου-η αιτία ήταν το βαρύ φορτίο από το κάμπο…
Σχετικά με το δρόμο, εκείνο πού θυμάμαι ήταν οι κουβέντες πού έκαναν οι άντρες στην πλατεία «εμείς θέλουμε το κράτος να μας κάμει δρόμο» φαίνεται πώς ήταν παλιό όνειρό τους διότι τους είχαν υποσχεθεί ότι κάποια μέρα θα γινόταν ο δημόσιος δρόμος από τά Τρίκκαλα στην Αρτα και θα ενώνονταν οι δυο νομοί και πόλεις. Τώρα ο δρόμος έχει γίνει ήρθε και ο ηλεκτρισμός σ όλα τα χωριά πολλά σπίτια τώρα εχουν όχι μόνο ραδιόφωνο αλλά και τηλεόραση και λάπτοπς και κινητά τηλέφωνα ακόμη και τα παιδιά πού μόλις γεννιούνται έχουν.
Εκείνοι οι ανθρώποι έφυγαν δεν ευτύχησαν να δουν το όνειρο τους να γίνει αληθινό να το ζήσουν έστω πριν φύγουν, πού τόσο τους άξιζε, αυτοί έζησαν όπως τους έταξε η μοίρα αγόγγυστα με υπομονή και λιτότητα, ΜΕ ΤΗΝ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΉ ΑΓΑΠΗ για την οικογένεια, με αγέρωχη περηφάνια δεν ζητούσαν τίποτε από την πατρίδα ένα δρόμο μόνο αυτό να μην κουβαλούν στη πλάτη τους καλαμπόκι από το κάμπο. Φεύγοντας ίσως λίγο πικραμένοι μας άφησαν πίσω εκτός τά παιδιά τους και τα εγγόνια τους, ΕΝΑΝ ΚΛΑΣΣΙΚΟ ΑΝΩΤΕΡΟ ΗΘΙΚΟ ΚΑΙ ΤΙΜΙΟ ΤΡΟΠΟ ΖΩΗΣ ΣΑΝ ΓΝΗΣΙΟΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΟΥΣ ΑΥΤΟ ΠΡΟΣ ΜΙΜΗΣΗ ΕΣ ΑΕΙ !!!
Περικλής Τσάκαλος
Υ.Γ.
Με αφορμή το νοσταλγικό κείμενο του Περικλή ο σύλλογος έχει μέσα στα πλαίσια των πολιτιστικών εκδηλώσεων να αναδείξει εκείνη την εποχή και τους ανθρώπους της. Για να γίνει αυτό χρειάζεται την βοήθεια και τον απαιτούμενο σεβασμό προς τους ΗΡΩΕΣ εκείνους (πριν ..μας φύγουν και οι τελευταίοι). Προς το παρόν το κείμενο το συνοδεύουμε με φωτογραφίες εκείνης της εποχής όταν όλα ήσαν πέτρα και χώμα.
Το άρθρο έχει {hits}264{/hits} αναγνώσεις
