Πριν μπω στα βαθειά αυτής της αναφοράς, για τον άνθρωπο αυτό του χωριού μας θαθελα απο τα μέλη του ΔΣ του συλλόγου μας, αλλά και απο τους χωριανους ακόμα που θα αναγνωσουν το οποίο αφιέρωμα μου για τους ανθρώπους του χωριού μας, να με κατανοήσουν.
Είναι προσωπική προσπάθεια να σώσω την μνήμη και τίποτε παραπάνω.Ο Γεροιτος Γεώργιος ηταν ένας άνθρωπος που στη σύντομη ζωη του εδεσε το όνομα του με την μεταπολεμική ζωη του χωριού μας. Ο λόγος ήταν και είναι ακόμα, για ένα έμβληματικο κτήριο στο μεσοχωρι του Αετου. Η καλύτερα του Δοβροι.
Το κτηριο αυτο, μικρό πέτρινο της μεγάλης εποχής που γέννησε τα Ηπειρωτικα χωριά, τοσο μικρό που μονο αυτο ήξερε πως γεμιζε τόσους χωριανους τις χειμωνιατικες βραδυες με τη λάμπα κι αργοτερα ένα λουξ να φέγγει πλατυτερα.!
Το μαγαζί του χωριού!
Αυτό που ειχα την τύχη να ζήσω γεμάτα τα παιδικά μου χρόνια. Κι οχι μονο εγω. Ολα τα λιανοπαιδια του χωριού αυτού, γνωρίσαμε το χώρο που μας αναθρεψε, ολοκληρωτικά σχεδόν, μυρισαμε τις μυρωδιές του, τα τσίπουρα με το βαρύ χαρμάνι του καπνού.
Το μαγαζί αυτό που έμελε να στοιχειωθει απο την μοίρα του ήταν κόπος και δούλεψη του Κώστα και του γιου του τον Γιώργο Γεροιτο.
Ηταν κτίσμα με σκοπό να γινει μαγαζί του χωριού.
Ξεκίνησε αυτή την ωφέλιμη για το χωριό δραστηριότητα μέσα στο μεσοπολεμο. Απο το 1947 μέχρι το 1962 η μορφη του Γιώργου Γεροιτου δέσποζε κυριαρχωντας σαν προσωπικότητα σχεδον σε ολο το χωριό.
Η ανάγκη να κατέβεις στο μαγαζί να κουβεντιασεις να δεις τους χωριανους να καπνίσεις και ολες τις καπνες των τσιγάρων να τις καταπιείς, ηταν τοσο δυνατη οσο και το ξημέρωμα να πας για οργωμα, για θερισμα, η να βγαλεις τα ζωντανά στη βοσκη. Ηταν ο χώρος να παιξουν την ξερη και την κολτσινα. Κι οταν ηρθε το τηλεφωνο με τη μανιβέλα να βρεις και την τυχη σου να μιλησεις με τον ξενητεμενο σου.
Αυτο το μαγαζι ηταν το καμαρι του Γιώργου Γεροιτου.
Ο Γιώργος Γεροιτος ηταν γιος του Κωστα Γεροιτου και της Παναγιωτας Κουτσιαμπασακου απο το Μπουκορο, το σημερινο Αρματολικο. Και μαλιστα ο παππούς εκλεψε την αγαπημενη του με φοβερο τροπο. Μπηκε απο τη στεγη αφου παραμερισε τις πλακες και την… απηγαγε. Εκαναν δυο αγορια τον Γιωργο και τον Γιαννη, και τεσσερα κοριτσια. Η Μαρια που εγινε συζυγος του Νικου Καρανασιου (Μπακουμη)
Η Αλεξανδρα, γυναικα του Αλεξη Μανθου(Κουτσογιαννη.)
τη Σταυρούλα που παντρεύτηκε στη Πύλη
..και την Βασιλική που παντρεύτηκε τον Τζερεμε στο Πλοπ.
Ο Γιωργος ηταν ενα ψηλο παληκαρι που γεννηθηκε στην εποχη η στο τελος της εποχης των βαλκανικων πολέμων. Μια εποχης που εγω τουλαχιστον νοιώθω βαθεια υποχρέωση να μπορουσα να αναφερθω σε κεινους τους “γονεις” μας. Μια εποχη που καταπιε με τους πολεμους και κυριως τις αρρωστειες πολλούς χωριανους μας..Μιας εποχής μεταναστών στους οποίους πολλοι στηριξαν αυτους που εμειναν πισω.
Ο Γιώργος υπηρετησε στην εθνική φρουρά οπως φαινεται στη φωτογραφια. Θυμαμαι αυτη τη φωτο την ειχε μεσα στο μαγαζι και την θαυμαζαν τα παιδικα μου ματια.!!*
Σε ενα κυνήγι στη Μεσοχωρα βρεθηκε και αντικρυσε την κορη του Ρομωσιου, γιου του αξιωματικου της χωροφυλακης Ρομωσιου και μεγαλοτσελιγγα της Μεσοχωρας, στο κτημα εξω απο το χωριο, τη ομορφη μελαχρινή Ιουλία.!**
Παντρευτηκαν και εκαναν μια υπεροχη οικογενεια με δυο αγορια τον Κωστα και τον Νικο και μια μοναχοκορη τη Βουλα.Ειχαν προτερα κανει και αλλα δυο παιδια που πέθαναν σε πολυ μικρη ηλικια τον Χρηστο και την Παναγιωτα.
Οπως τα διηγουμαι, ολα βαινουν καλως για αυτον τον ανθρωπο του χωριου μας. Επειδη τα παιδικα μου χρονια μετα τον εμφυλιο δένουν σαν την τριχια την διαδρομη μας τοτε που εσφυζε η ζωη, χωριο, μαγαζι, περίπτερο, σχολειο, χωραφια, σπαρτα, ζωντανα, μοιραια μουχει μεινει στη μνημη μια ανεπαναληπτη ζωη που έγραφε το μελλονολων μας…
Πριν ερθει η αποφραδα μερα για τον Γεροιτο θα σημειώσω ο, τι θυμάμαι σαν μαθητης του σχολειου και σαν ενα ματι που ροφουσε ο, τιγινοταν εκεινα τα χρονια.***Το μαγαζι ηταν γεματο , γιατι γεμάτο ηταν και το χωριό. Ο Γιώργος ειχε δυο μουλάρια και το ταξιδι στα Τρικαλα για εμπορεύματα γίνονταν σχεδον μια φορα τη βδομάδα. Διαχρονικά πάντα η “μεταφορική” εξυπηρετούσε τις κοινωνίες γιατι ηταν η βαση της ιδιας της κοινωνίας. Σε ολες τις εποχες.
Λουλακι, φακες, πεταλα, και ακομα και νυφικά για τις.. νύφες.!!
Σύντομα εφερε και τη μουσικη στο χωριό. Το περίφημο γραμμόφωνο, που ο Γιωργος και αργότερα ο γιος του ο Κώστας το εβαζε στο παράθυρο και μεις οι πιτσιρικάδες καθόμασταν και βλέπαμε τις μεγάλες πλακες γραμμοφώνου με τα ποικιλα χρώματα. Το μεγαλο χωνι εβλεπε εξω στη πλατεία. Απο αυτο το οργανο μαθανε οιχωριανοι τους σύγχρονους του δημοτικου τραγουδιού Καρακωστα, Παπασιδερη, αλλα και ρεμπετικα ακομα.Το μαγαζι το χειμωνα ζέστανε με τη σομπα του του θαμώνες μέχρι αργα το βράδυ.
Το καλοκαίρι εξω στη κληματαριά χωρος του μαγαζιού του Γεροιτου, φιλοξενούσε στη δροσια της ολου μας, μικρους και μεγαλους. Τις Κυριακές μετα την εκκλησία ο Γιώργος εσφαζε εριφια για τους χωριανους, αλλά και έψηνε τα φοβερα του κοκορετσια.
Το καλοκαίρι έκοβε τα καρπούζια για τους πελατες και τις καρπουζοφλουδες τις ειχε σχεδον στιβα διπλα και εξω στο παράθυρο του μαγαζιού. Για μας ηταν ενας μικρος δροσερός θησαυρός.!! Τρώγαμε ο τι ειχε αφήσει ο μπαρμα Γιωργος στις περιφημες φλουδες. Και γνωρίζοντας πόσο μας άρεσαν άφηνε επίτηδες κόκκινο φλοιό και για μας!!
Αυτη η φάτσα του μαγαζιού του Γεροιτου μας έμεινε εκεινη την εποχη στο μυαλο μας ως απρόσιτη οσο πηγαίναμε σχολείο. Περνούσαμε απο την άκρη της πλατείας δυο φορές την ημέρα για τα σπιτια μας. Και χαιρετουσαμε, με αυστηρή εντολή του δασκαλου μας, τους θαμώνες εξω απο το μαγαζι. Φυσικα την ανοιξη που ειχε καλο καιρόκαι το φθινόπωρο.
“Καλημέρα σας”
“Καλησπέρα σας”
ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΣΗΜΑΔΙ
Ο Γιωργος Γεροιτος συναγωνιζοταν τον δάσκαλο μας τον Απόστολο Οικονόμου στο κυνήγι. Το τι αγριοπεριστερα κυνηγουσαν δεν λέγεται.
Τον είδαμε απο την πλατεια του σχολείου να σημαδεύει ενα κοπάδι αγριοπεριστερα στην πλάγια διπλα στο Παλαιό πουρναρο. Τα χωραφια γεματα σπαρτά αλλα και γεματα πουλια. Σύρθηκε κατω απο το πρανες ενος χωραφιου χωρις να τον παρει χαμπαρι ο τσιλιαδορος του κοπαδιου. Με το δικανο ερριξε την μπαταρια και σκότωσε αρκετά ο μεγαλος κυνηγος.
Σε αλλη σκηνή η αλεπού βρέθηκε διπλα στη πλατεία μερα μεσημέρι. Ο Γετοιτος απο την εισοδο του μαγαζιού την σημάδεψε και τη πετυχε οταν η αλεπου πηδουσε τον ξυλινο φραχτη.
Ολα αυτα μπροστα στα ματια μας. Ο δασκαλος αναφωνησε:
“μεγαλη βολη”!!
ΣΤΟΝ ΠΛΑΤΑΝΟ ΤΟΥ
ΚΟΚΚΙΝΟΥ
Μέσα απο το αφιέρωμα αυτό δρατωμαι της ευκαιρίας να θυμηθώ αυτο που η τωρινη γενιά είναι αδύνατο η σπάνιο να το γνωρίζει.
Στη συμβολή του ρεματος Κόκκινος και του Αχελώου δέσποζε για χρόνια ο μύλος των Παχτουριωτων. Φαντασθειτε το Παχτουρι με διπλάσιο κόσμο απο τον Αετο τους καλοκαιρινους μηνες απειχε απο τον… μυλο του 7χλμ.!Ο Αετος ειχε τον μυλο πιο πανω στο τελος της κοιλαδας της Λογγας στη θεση Γυρα. .
Αυτοι οι δυο νερομυλοι και η Λογγα ησαν η ζωη του τοπου μας. Χώρια την υπολοιπη ζωη του βουνου με τα βοσκοτοπια και την πλαγια του Γραβια με τα ξερικα χωραφια.
Αυτη η ζωντανη… ζωη εκφραστηκε καθε καλοκαιρι την ημερα της Αγιας Κυριακής. 7 Ιουλιου οι δρομοι προς το μοναστήρι της αγαπημενης μας Αγιας ησαν φορτωμενοι κοσμο. Ειτε απο την Αρτα ειτε απο τα χωρια των Τρικαλων. Αυτος ο κοσμος ηταν η ευκαιρία για τον Γιωργο Γεροιτο.
Ειχα την τυχη να γνωρισω απο κοντα την ζωντανια του πραγματικου επαγγελματια που αγαπουσε αυτο που εκανε.
Διπλα στον Μυλο μεγας πλατανος με μεγαλο κορμο δεποζε στον δρομο για την Ηπειρο και τη Θεσσαλια. Εκει στα στηθια του κορμου ο Γεροιτος ειχε ετοιμάσει τα ραφια του!! Και απο το Δοβροι (Αετος) κουβαλουσε καθε ειδους πραμάτεια για τους οδοιπόρους της Αγιας!
Μπισκοτα καραμελες, ρουχα ο, τι ηταν χρησιμο για το μεγαλο επισκεπτηριο των πιστων.
Μικροι εμεις τοτε αυτα που βλέπαμε απο τον μπαρμπα Γεροιτο ησαν ο κοσμος που μερος του αγαπησαμε και ποτε δεν ξεχασαμε. Κι αν η ζωη μπροστα μας, μας ρουφαγε, παντα στη μνημη μας ξυπναγε σαν γλυκια ζωντανη στιγμη αυτο που ζησαμε με τον Γεροιτο στον Πλατανο του Κοκκινου….
ΤΟ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ ΣΤΗ
ΜΕΣΟΧΩΡΑ.
Η. Μεγάλη Πέμπτη του 1962 έμελλε να ειναι η πιο τραγική για την οικογένεια Γεροιτου.
Ο Γιωργος ηταν άτυχος οπως και αλλοι συμπατριώτες μας που σκοτωθηκαν στο τραγικο δυστύχημα εξω απο τη Μεσοχωρα στο εμπα σχεδον του χωριού. Πρωταγωνιστές αυτου του τραγικού συμβάντος ησαν ο οδηγός του φορτηγου με την ονομασία Φρίξος ο Γκανιας και ο βοηθός του στα πρωτα βήματα συγχωριανος μας Γιώργος Τσιακοβης.
Γρήγορα το κακο μαντατο ηρθε.
Ο Γιώργος Γεροιτος ηταν ανάμεσα στους νεκρούς…
Αυτο που θυμόμουν και δεν θελω να αναφερθώ σε πληροφορίες, ηταν πως η αμοιρη Ιουλία εσκουζε πάνω στον νεκρό άνδρα της μεσα στο σπίτι τους.
Ο Γιωργος εφυγε 42 χρόνων.
Το αποτυπωμα του εμεινε έντονα στο χωριό.
Το μαγαζί συνέχισε τη ζωη του και τη ζωη του χωριού. Η γιαγιά Κωσταινα πάντα θα έβγαινε στη μεση του μεσοχωρι και θα φώναζε χωρις μεγάφωνο.
Ω!! ΤΣΙΑΟΥΣΗ !!
ΕΛΑ ΑΓΛΗΓΟΡΑ ΣΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟΟΟΟ..Παντελης Τσακαλος
